Άρθρο του Λευτέρη Αυγενάκη
Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε στις
ΗΠΑ το 2007, με αφορμή την αδυναμία εξυπηρέτησης ενυπόθηκων στεγαστικών
δανείων και τα πολυσύνθετα «τοξικά» τραπεζικά προϊόντα, επιταχύνθηκε
ανεξέλεγκτα με την κατάρρευση της Lehman Brothers, τον Σεπτέμβριο του
2008. Ταυτόχρονα, η χρηματοπιστωτική κρίση επεκτάθηκε και στην Ευρώπη,
όπου γρήγορα εξελίχθηκε σε κρίση δημόσιου χρέους, μετά τα εκτεταμένα
κρατικά πακέτα χρηματοοικονομικής στήριξης ιδιωτικών, κυρίως, πιστωτικών
ιδρυμάτων καθ’ όλο το χρονικό διάστημα 2008-2009, αγγίζοντας πλέον και
την Ευρωζώνη. Η κρίση στην Ελλάδα εμφανίστηκε στα τέλη του 2009,
ταλανίζοντας παράλληλα και ολόκληρη την Ευρωζώνη, καθώς οι ευρωπαϊκές
τράπεζες είχαν στην κατοχή τους ελληνικά ομόλογα.
Γεγονός είναι ότι μέχρι το 2004, η χώρα κατάφερε να βρεθεί στις 29 περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Όπως ήταν φυσικό η παγκόσμια οικονομική κρίση θα έφτανε και στην Ελλάδα όπως και έγινε.
Το δημοσιονομικό έλλειμμα και το ελληνικό δημόσιο χρέος έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, καθιστώντας την κατάσταση μη διαχειρίσιμη και την χρεοκοπία αναπόφευκτη. Το χειρότερο δε, είναι ότι ακόμα και μετά την εμφάνιση της ελληνικής κρίσης, δεν πάρθηκαν εγκαίρως τα απαραίτητα μέτρα που θα συγκρατούσαν τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας και θα εξασφάλιζαν μακροπρόθεσμα έστω μια ορθότερη διαχείριση των κρατικών πόρων.
Η τότε Κυβέρνηση εθελοτυφλούσε ενώπιον του επείγοντος των καταστάσεων, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη βραδυπορία αντανακλαστικών. Το έλλειμμα του 2009 αυξήθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου στο 13,6% του ΑΕΠ, ξοδεύοντας συνειδητά 10 δισ. στο τελευταίο τρίμηνο του 2009 και συμπεριλαμβάνοντας δαπάνες τις οποίες τελικά δεν έκανε, προκειμένου να κατηγορήσει την προηγούμενη Κυβέρνηση και ταυτόχρονα να διευκολύνει την προσπάθεια μείωσής του την επόμενη χρονιά.
Αντίθετα, το 2010 περικόπηκαν δαπάνες για το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων πάνω από το 30%, περιορίστηκαν οι επιστροφές φόρων και υποχρεώσεις του κράτους, με αποτέλεσμα το έλλειμμα να εμφανίζεται μειωμένο. Η αλήθεια είναι το πρώτο τρίμηνο της διακυβέρνησης Παπανδρέου, δεν υπήρξε ούτε ένα μέτρο περιορισμού του ελλείμματος.
Το 2010 μεθοδεύτηκε νέα αύξηση του ελλείμματος του 2009, στο ύψος του 15,4% του ΑΕΠ με τον συνυπολογισμό σε αυτό, των ΔΕΚΟ και άλλων δημοσίων οργανισμών. Χωρίς την μεθοδευμένη αύξησή του λοιπόν, το έλλειμμα του 2009 θα εκινείτο περίπου στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Η ελληνική οικονομία αποδείχθηκε ο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης. Η κρίση εμπιστοσύνης προς τις ικανότητες της, η αδυναμία ευελιξίας και η δομική ανεπάρκεια της Ευρωζώνης για την αντιμετώπιση χρόνιων οικονομικών προβλημάτων, έκαναν την εμφάνισή τους θέτοντας την Ελλάδα στο καθεστώς των Μνημονίων και της επιτήρησης.
Το χειρότερο όμως, είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση επέλεξε το λαϊκισμό έναντι της έντιμης και υπεύθυνης αντιμετώπισης των ζητημάτων που είχαν ανακύψει. Όταν ο τότε Πρωθυπουργός μιλούσε για την ανάγκη μέτρων και προειδοποιούσε για τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις, οι πολιτικοί αρχηγοί αρνούνταν να συμφωνήσουν σε ένα πλαίσιο 6 αρχών για να την οικονομική διαχείριση. Τα τότε ληφθέντα δημοσιονομικά μέτρα αντιμετωπίστηκαν με πρωτοφανή επιθετικότητα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τον τύπο.
Το αποτέλεσμα ήταν, η χώρα να χάσει πολύτιμο χρόνο, να αδυνατεί να προλάβει τις εξελίξεις, και τελικά να καταλήξει στον βάραθρο των Μνημονίων, χωρίς καμία διαπραγμάτευση με συνέπεια την παρατεταμένη και βαθιά ύφεση στην οικονομία, το υψηλό ποσοστό ανεργίας, την οικονομική αστάθεια και την ραγδαία κατάρρευση των κοινωνικών δομών, των εργασιακών σχέσεων και των όρων διαβίωσης.
Τις βαρύτατες συνέπειες της ανεύθυνης πολιτικής του παρελθόντος, έχει κληθεί σήμερα να αναλάβει αυτή η Κυβέρνηση, με την Νέα Δημοκρατία σε πρωταγωνιστικό ρόλο, η οποία καλείται να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις σε όλο το φάσμα του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και να επαναφέρει τη χώρα στη σταθερότητα και σε τροχιά πραγματικής ανάπτυξης.
Ο πρωθυπουργός και η σημερινή κυβέρνηση δίνουν μια μεθοδική μάχη προσέλκυσης και αποδαιμονοποίησης των μεγάλων επενδύσεων, που είναι και ο μοχλός για την ανάπτυξη και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Και η κοινωνία παρά τις δυσκολίες και τα βάρη που αντιμετωπίζει, έχει πλέον αντιληφθεί ότι η οικονομία κινείται πλέον με ένα επιχειρησιακό σχέδιο για την ανόρθωσή της.
Βουλευτής Ν.Δ. Νομού Ηρακλείου
Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε στις
ΗΠΑ το 2007, με αφορμή την αδυναμία εξυπηρέτησης ενυπόθηκων στεγαστικών
δανείων και τα πολυσύνθετα «τοξικά» τραπεζικά προϊόντα, επιταχύνθηκε
ανεξέλεγκτα με την κατάρρευση της Lehman Brothers, τον Σεπτέμβριο του
2008. Ταυτόχρονα, η χρηματοπιστωτική κρίση επεκτάθηκε και στην Ευρώπη,
όπου γρήγορα εξελίχθηκε σε κρίση δημόσιου χρέους, μετά τα εκτεταμένα
κρατικά πακέτα χρηματοοικονομικής στήριξης ιδιωτικών, κυρίως, πιστωτικών
ιδρυμάτων καθ’ όλο το χρονικό διάστημα 2008-2009, αγγίζοντας πλέον και
την Ευρωζώνη. Η κρίση στην Ελλάδα εμφανίστηκε στα τέλη του 2009,
ταλανίζοντας παράλληλα και ολόκληρη την Ευρωζώνη, καθώς οι ευρωπαϊκές
τράπεζες είχαν στην κατοχή τους ελληνικά ομόλογα.Γεγονός είναι ότι μέχρι το 2004, η χώρα κατάφερε να βρεθεί στις 29 περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Όπως ήταν φυσικό η παγκόσμια οικονομική κρίση θα έφτανε και στην Ελλάδα όπως και έγινε.
Το δημοσιονομικό έλλειμμα και το ελληνικό δημόσιο χρέος έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, καθιστώντας την κατάσταση μη διαχειρίσιμη και την χρεοκοπία αναπόφευκτη. Το χειρότερο δε, είναι ότι ακόμα και μετά την εμφάνιση της ελληνικής κρίσης, δεν πάρθηκαν εγκαίρως τα απαραίτητα μέτρα που θα συγκρατούσαν τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας και θα εξασφάλιζαν μακροπρόθεσμα έστω μια ορθότερη διαχείριση των κρατικών πόρων.
Η τότε Κυβέρνηση εθελοτυφλούσε ενώπιον του επείγοντος των καταστάσεων, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη βραδυπορία αντανακλαστικών. Το έλλειμμα του 2009 αυξήθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου στο 13,6% του ΑΕΠ, ξοδεύοντας συνειδητά 10 δισ. στο τελευταίο τρίμηνο του 2009 και συμπεριλαμβάνοντας δαπάνες τις οποίες τελικά δεν έκανε, προκειμένου να κατηγορήσει την προηγούμενη Κυβέρνηση και ταυτόχρονα να διευκολύνει την προσπάθεια μείωσής του την επόμενη χρονιά.
Αντίθετα, το 2010 περικόπηκαν δαπάνες για το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων πάνω από το 30%, περιορίστηκαν οι επιστροφές φόρων και υποχρεώσεις του κράτους, με αποτέλεσμα το έλλειμμα να εμφανίζεται μειωμένο. Η αλήθεια είναι το πρώτο τρίμηνο της διακυβέρνησης Παπανδρέου, δεν υπήρξε ούτε ένα μέτρο περιορισμού του ελλείμματος.
Το 2010 μεθοδεύτηκε νέα αύξηση του ελλείμματος του 2009, στο ύψος του 15,4% του ΑΕΠ με τον συνυπολογισμό σε αυτό, των ΔΕΚΟ και άλλων δημοσίων οργανισμών. Χωρίς την μεθοδευμένη αύξησή του λοιπόν, το έλλειμμα του 2009 θα εκινείτο περίπου στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Η ελληνική οικονομία αποδείχθηκε ο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης. Η κρίση εμπιστοσύνης προς τις ικανότητες της, η αδυναμία ευελιξίας και η δομική ανεπάρκεια της Ευρωζώνης για την αντιμετώπιση χρόνιων οικονομικών προβλημάτων, έκαναν την εμφάνισή τους θέτοντας την Ελλάδα στο καθεστώς των Μνημονίων και της επιτήρησης.
Το χειρότερο όμως, είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση επέλεξε το λαϊκισμό έναντι της έντιμης και υπεύθυνης αντιμετώπισης των ζητημάτων που είχαν ανακύψει. Όταν ο τότε Πρωθυπουργός μιλούσε για την ανάγκη μέτρων και προειδοποιούσε για τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις, οι πολιτικοί αρχηγοί αρνούνταν να συμφωνήσουν σε ένα πλαίσιο 6 αρχών για να την οικονομική διαχείριση. Τα τότε ληφθέντα δημοσιονομικά μέτρα αντιμετωπίστηκαν με πρωτοφανή επιθετικότητα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τον τύπο.
Το αποτέλεσμα ήταν, η χώρα να χάσει πολύτιμο χρόνο, να αδυνατεί να προλάβει τις εξελίξεις, και τελικά να καταλήξει στον βάραθρο των Μνημονίων, χωρίς καμία διαπραγμάτευση με συνέπεια την παρατεταμένη και βαθιά ύφεση στην οικονομία, το υψηλό ποσοστό ανεργίας, την οικονομική αστάθεια και την ραγδαία κατάρρευση των κοινωνικών δομών, των εργασιακών σχέσεων και των όρων διαβίωσης.
Τις βαρύτατες συνέπειες της ανεύθυνης πολιτικής του παρελθόντος, έχει κληθεί σήμερα να αναλάβει αυτή η Κυβέρνηση, με την Νέα Δημοκρατία σε πρωταγωνιστικό ρόλο, η οποία καλείται να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις σε όλο το φάσμα του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και να επαναφέρει τη χώρα στη σταθερότητα και σε τροχιά πραγματικής ανάπτυξης.
Ο πρωθυπουργός και η σημερινή κυβέρνηση δίνουν μια μεθοδική μάχη προσέλκυσης και αποδαιμονοποίησης των μεγάλων επενδύσεων, που είναι και ο μοχλός για την ανάπτυξη και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Και η κοινωνία παρά τις δυσκολίες και τα βάρη που αντιμετωπίζει, έχει πλέον αντιληφθεί ότι η οικονομία κινείται πλέον με ένα επιχειρησιακό σχέδιο για την ανόρθωσή της.
Λευτέρης Κ. Αυγενάκης
Βουλευτής Ν.Δ. Νομού Ηρακλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου