Στη σκιά της Συνόδου Κορυφής των Ευρωπαίων για την οικονομική κρίση πραγματοποιείται παράλληλα μία άλλη, σαφώς σημαντικότερη στο Ντέρμπαν της Νοτίου Αφρικής.
Η Σύνοδος του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή κάτω από την απαίτηση μέτρων για την κλιματική αλλαγή και την κλιματική δικαιοσύνη.
Οι δύο παράλληλες αυτές πρωτοβουλίες ανθρώπων για την επίλυση σοβαρών ζητημάτων που σχετίζονται με το μέλλον της ανθρωπότητας, έρχονται να καταδείξουν περίτρανα τις προτεραιότητες που δυστυχώς θέτει η παγκόσμια κοινωνία. Φορώντας τις παρωπίδες της κρίσης χρέους και με μοναδικό δόγμα το χρήμα, η ανθρωπότητα έχει εγκλωβιστεί σε μία εικονική πραγματικότητα που αγνοεί θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την επιβίωση της πάνω σ' αυτό τον πλανήτη.
Ίσως όμως να ήταν μοιραίο να φθάσουμε στο τέλμα της φιλοσοφίας του κέρδους και μόνον αυτού, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε ρότα και να δούμε πίσω από το «δένδρο» του χρήματος, το «δάσος» της απεγνωσμένης κραυγής που βγάζει ο πλανήτης μας.
Πρέπει να αποδεχθούμε όλοι μας πλέον ότι το Πρωτόκολλο του Κιότο όχι απλά είναι αναχρονιστικό αλλά και εκτός της σύγχρονης πραγματικότητας, ανίκανο πρακτικά να αντιμετωπίσει την τεράστια οικολογική απειλή της ραγδαίας ανάπτυξης στις αναδυόμενες κυρίως οικονομίες.
Ακριβώς την καρδιά του προβλήματος στοχεύουν οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Περιβάλλοντος κ. Νόρμπερτ Ρέτγκεν, ο οποίος εξηγεί ότι «το πρόβλημα έγκειται στο ότι οι χώρες με τις μεγαλύτερες εκπομπές ρύπων, όπως η Κίνα, οι ΗΠΑ και η Ινδία δεν είναι διατεθειμένες να εισέλθουν στο δρόμο μιας διεθνούς, δεσμευτικής συμφωνίας».
Το Πρωτόκολλο του Κιότο λοιπόν που υπεγράφη το Δεκέμβριο του 1997 και εκπνέει το έτος που μας έρχεται ήταν μία αρχή, αλλά αυτό και μόνον. Η Σύνοδος της Κοπεγχάγης το 2009 και πάλι δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα κυρίως σε ότι αφορά τις εκπομπές ρύπων, ενώ χωρίς τα αναμενόμενα ολοκληρώθηκε πέρυσι και η διάσκεψη του Κανκούν που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω δια ζώσης εκπροσωπώντας τον Ελληνικό Οργανισμό Περιβάλλοντος.
Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες οδηγήθηκαν στο κενό για έναν και μόνον λόγο: γιατί απουσιάζει η ανθρώπινη αποφασιστικότητα, ομοθυμία και πρωτοβουλία για τη σωτηρία του πλανήτη. Αποσπασματικές κινήσεις που δεν βγάζουν πουθενά δίνουν απλά ασπιρίνες σε ένα πρόβλημα που ταυτίζεται με τον καρκίνο και υποθηκεύει το μέλλον της ανθρωπότητας.
Οι χώρες της Ανατολής εξακολουθούν να κινούνται παριστάνοντας γνωστικά τις μεσαιωνικές κοινωνίες στην αντιμετώπιση της μόλυνσης του περιβάλλοντος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με έναν άνευ προηγουμένου στρουθοκαμηλισμό αναγνωρίζουν μεν το πρόβλημα αλλά εξακολουθούν να αντιστέκονται σε μία δεσμευτική συμφωνία για τη μείωση των αέριων ρύπων ενώ από την πλευρά της η Ευρωπαϊκή Ένωση διαπιστώνει για μία ακόμη φορά τα σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας που υπάρχουν στους κόλπους της σε μία σειρά μειζόνων θεμάτων.
Μόνη ελπίδα σύμφωνα με τους υποστηρικτές της δραστικής αλλαγής πολιτικής φαντάζει μέσα από την οικονομική κρίση μία ενδιάμεση λύση να υπάρξει συμφωνία σε έναν οδικό χάρτη, ένα χρονοδιάγραμμα που θα ορίζει δεσμευτικά βήματα στο δρόμο προς τη διάδοχη συμφωνία.
Μία συμφωνία που πρέπει σε κάθε περίπτωση να έχει ολοκληρωθεί εντός της επόμενης τριετίας ώστε πριν το 2020 να τεθεί σε εφαρμογή. Εάν δε συμβεί αυτό, τότε δυστυχώς θα πάψουμε να μιλάμε με στατιστικές και θεωρίες για τη ρύπανση. Σ' αυτή τη καταστροφική εξέλιξη, αποτελεί νομοτέλεια πως βιώσουμε όλοι μας με τον πλέον επώδυνο τρόπο τις επιπτώσεις της ανθρώπινης ασέλγειας στον πλανήτη.
Τότε δε θα έχουμε χάσει απλά τις περιουσίες μας αλλά το ίδιο μας το σπίτι. Και φυσικά δε θα αφορά μόνον την Ελλάδα, την Ιρλανδία ή την Πορτογαλία αλλά το σύνολο της ανθρωπότητας.
Της Θέκλας Παρασκευούδη,
Πρόεδρος ΔΣ Ελληνικού Οργανισμού Περιβάλλοντος –ΕΟΠ
Σχόλιο που έχει ταυτότητα χρήστη δημοσιεύεται χωρίς λογοκρισία, αρκεί πάντα η κριτική αυτή να είναι κόσμια.
Ζητώ την κατανόηση σας!!! Από τους ανώνυμους χρήστες, οι οποίοι ως συνήθως αβασάνιστα και χωρίς προσωπικό κόστος γίνονται αμετροεπείς υβριστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου